Ik wist het. Ik wist dat er reacties zouden komen op mijn artikel vorige week over het Pinksterkamp. In al mijn enthousiasme had ik dit evenement zó opgehemeld, dat je zou denken dat het een zoveelste afgod zou worden om vervolgens massaal te vereren. Toen ik afgelopen vrijdag het veld op kwam, kreeg ik direct om de oren dat er heus wel meer ‘grotere’ zaken zijn om je binnen KCD over te verbazen. Het eindfeest bijvoorbeeld.
En toegegeven: het speciaal voor dit korfbalfestijn ingerichte ‘camping Tuilland’ was inderdaad een soort paradijsje. De kinderen werden bij aankomst direct enthousiast om de tent op te zetten. Je zou er als ouder ook bijna zin in hebben gekregen om de sleurhut weer uit de stalling te halen, de pootjes uit te draaien en een mooi plaatsje uit te zoeken op dit prachtige plekje. Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen dat je dus voor een beetje geluk helemáál niet dat eind naar Bergeijk hoeft te rijden…. De boodschap is mij nu compleet helder.
Ouders waren niet welkom. Ja, om de spullen te brengen en de tent neer te poten, maar daarna was het snel bye, bye, zwaai, zwaai. Nadat alle kids op het kampeerterrein zich hadden gesetteld kon de BBQ van start gaan. ’s Avonds werd er ‘levend stratego’ in het bos gehouden en ‘glow in the dark korfbal’ gespeeld. Ik kan er niet meer over vertellen omdat de informatie die ik na afloop hierover van mijn kinderen kreeg, erg summier was. Moe maar voldaan zullen we maar zeggen…
Zaterdagmorgen mochten de ouders hun kroost weer ophalen. Nadat de kinderen nog een heerlijk ontbijt hadden gekregen en de ouders werden onthaald met koffie en cake, konden de jonge campinggasten zo met tent en al de kofferbak ingeschoven worden. Volgende bestemming: bed. Ze hebben in ieder geval enorm genoten! Het mini kamp was ook dit jaar weer super georganiseerd, en een vervolg in 2018 staat nu al op het verlanglijstje bij veel van onze jeugd.
Nadat alle kinderen waren vertrokken was het de beurt aan de (jong)volwassenen. Als eerste act stond de wedstrijd A1 tegen Doorn 2 op het programma. Verrassend, spannend en een leuke pot om te zien. Het zag er in ieder geval flitsender uit dan sommige hoofdrolspelers van het volgende programma: Doorn 3 tegen Doorn 4. Voor deze opmerking steek ik de hand uiteraard volledig in eigen boezem. Voor de rest deed iedereen z’n best. Het was een mooi opwarmertje voor de strijd daarna. Na jaren van afwezigheid konden de Doorn 1 spelers van weleer weer eens laten zien wat ze toen konden. En blijkbaar nu nog steeds. Ons eerste team had er moeite mee, maar kreeg het toch voor elkaar om met een aangepaste formatie een mooie partij te laten zien. Na afloop van deze wedstrijd werd er nog 10 min extra uitgetrokken om Doorn 4 hun ‘moment of fame’ te laten bezorgen. Zij hadden de winnaar uitgedaagd om te laten zien dat de oudjes nog steeds in staat zijn om als waardig tegenstander, de strijd met een eerste team aan te gaan. Nou, dat heeft iedereen dan ook goed kunnen zien… Dit sterrenteam kreeg het voor elkaar om maarliefst 1 doelpunt te scoren. Alleen erg jammer dat dit moest gebeuren door de 5e heer: de coach. Gelukkig heeft deze 10 extra minuten in ieder geval één blije winnaar opgeleverd. Iets dat we hoogstwaarschijnlijk nog in de lengte van jaren zullen moeten horen. Het is ons lot.
Deze ingelaste wedstrijd had misschien toch ook nog een diepere betekenis. Het had zomaar symbool kunnen staan om Jan Willem kennis te laten maken met zijn verleden en zijn heden. Op het veld stonden de spelers die hij heeft groot gebracht samen met de spelers waar hij het vanaf volgend seizoen mee zal moeten doen. Een groot contrast, maar dat geeft de veelzijdigheid aan van deze scheidend hoofdtrainer. Met een speech recht uit het trainershart, namen we als club afscheid van een gepassioneerd korfbaltrainer. Respect is het enige woord dat hierbij past.
Er moest die middag nog meer afscheid genomen worden. Toen onze voorzitter de lijst opnoemde van degenen die allemaal helaas moeten stoppen als speler of zelfs als lid, dreigde de feestvreugde bijna om te slaan in een rouwstemming. Maar daar was de gezellige ambiance te groot voor. Het was alsof de kracht van KCD direct om de hoek kwam kijken bij het verwerken van deze bittere pil. De kracht van goede sfeer die er altijd weer voor zorgt dat deze club iedere tegenslag kan verwerken. De feeststemming was daarom ook snel weer terug, om na het nuttigen van een paar drankjes en de KCD-burger, de gezellige dag voort te zetten. Ik moest nog wel even denken aan Nadia. Een speciale aandacht voor haar is wel op z’n plaats. Iemand die wekelijks vele kilometers moet maken om zich vervolgens in te zetten voor onze club verdient een waardig afscheid. Een groot applaus op de ALV is toch wel het minste dat we voor haar kunnen doen.
Toen de avond viel werd er nog volop genoten op de camping. Op het terras was het heerlijk lounchen alsof men in Bloemendaal aan Zee was beland. In de kantine was het vooral ‘groeten uit Bakkum’. Er werd nog net geen bingo gehouden, maar de Hollandse hits die uit de speakers schalden gaven te horen dat ook deze gasten het naar hun zin hadden. Een compliment aan de gehele organisatie! Het was weer genieten op het veld van KCD. Toen alle bezoekers waren vertrokken konden de achterblijvende kampeerders nog even nagenieten van alles wat mooi was. En dat was het.
Arnoud